De Schuur
De Schuur
Hij wilde gewoon de verlengsnoer pakken. Meer niet. Een stekker, een stopcontact, en weg. Maar de deur kraakte open naar iets anders.
Tassen. Plastic tassen. Niet gewoon veel — een veldslag. Een vloedgolf van supermarktreclames, duurzaamheidsslogans, herbruikbare beloftes.
Hij stond stil. Ademde in. De geur van karton, vocht, en schaamte.
Elke tas vertelde hetzelfde verhaal: "Ik doe mijn best." "Ik denk aan morgen." "Ik ben een beter mens dan gisteren."
Twintig stuks. Misschien meer. Gepropt achter verfblikken, een kapotte parasol, en een fietspomp die altijd leegliep.
Hij herinnerde zich hoe het begon. Eentje gekocht uit schuldgevoel. Eentje vergeten. Eentje extra voor de groenten. En toen ineens: een collectie van gewetenswrijving.
Hij lachte. Hard. Zacht. Niemand hoorde het.
Hij dacht aan zichzelf. Aan hoe hij sprak over het klimaat. Aan hoe hij zei: “Mensen moeten meer verantwoordelijkheid nemen.” Altijd meer. En ondertussen had hij twintig schreeuwende tassen die niets deden behalve zwijgen over alles wat niet lukte.
Hij pakte de verlengsnoer. Stapte op een oude doos vol ledlampen die hij ooit zou installeren. Misschien. Als er tijd was. Als het ooit rustig werd in zijn hoofd.
De deur viel dicht achter hem. De wind duwde zacht tegen het hout. En in de duisternis van de schuur bleven de tassen liggen. Kreukelend. Getuigen van een man die alles herbruikte behalve zijn schuldgevoel.
Hij liep terug naar binnen. Legde het verlengsnoer neer alsof het een morele overwinning was. Zette een kop koffie. Fairtrade..
Daarna opende hij zijn laptop. Klikte op Marktplaats. Nieuw account. Gebruikersnaam: Tasbewust83 Categorie: accessoires. Staat: als nieuw. Beschrijving: “Superhandige duurzame tas, herbruikbaar, stevig, ideaal voor de toekomst. Draag zorg voor morgen.”
Hij uploadde de eerste. En toen nog één. En nog achttien.
Twintig tassen. Eentje hield hij zelf. Één voor gebruik. En, als monument.
De rest verkocht hij. Voor twee euro per stuk. Sommigen boden minder. Dat vond hij oké.
In de notities schreef hij bij elke verkoop: “Doe er iets beters mee dan ik.”
En toen sloot hij zijn laptop.